ਇੱਕ ਵਾਰ ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ, ਹਾਈ ਕੋਰਟ ਚ ਬੜਾ ਹੀ ਅਜੀਬ ਕੇਸ ਪੇਸ਼ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਪੀਡ਼ਤ ਵਿਰੋਧੀ ਧੜ ਤੇ ਇਲਜ਼ਾਮ ਲਾਉਂਦਾ ਜੱਜ ਨੂੰ ਦੱਸਦਾ ਹੈ ਕਿ ਜੱਜ ਸਾਹਿਬ ! ਇਹ ਇਨਸਾਨ ਜੋ ਤੁਹਾਡੇ ਸਾਹਮਣੇ ਖੜ੍ਹਾ ਹੈ ,ਇਹ ਨਿਹਾਇਤ ਹੀ ਘਟੀਆ ਇਨਸਾਨ ਹੈ। ਜੋ ਵੀ ਇਸ ਇਨਸਾਨ ਦੀ ਸ਼ਕਲ ਦੇਖ ਲੈਂਦਾ ਹੈ, ਉਸ ਦਾ ਬਣਦਾ ਕੰਮ ਵੀ ਵਿਗੜ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਤੇ ਕੁਝ ਨਾ ਕੁਝ ਗ਼ਲਤ ਜਰੂਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ । ਵਿਰੋਧੀ ਧੜ ਚ ਖਡ਼੍ਹਾ ਇਨਸਾਨ ਕੁਝ ਬੋਲੇ ਇਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਜੱਜ ਕਹਿਣ ਲੱਗਾ ਮਹਿਜ਼ ਸ਼ਕਲ ਦੇਖਣ ਨਾਲ ਇਹ ਕਿੰਜ ਸੰਭਵ ਹੈ? ਸੱਚਾਈ ਜਾਨਣ ਦੀ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਇੱਛਾ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਜੱਜ ਨੇ ਉਸ ਵਿਅਕਤੀ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਘਰ ਬੁਲਾਇਆ ਤੇ ਕਹਿਣ ਲੱਗਾ ਮੈਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਗੱਲਾਂ ਤੇ ਯਕੀਨ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ ਪਰ ਮੈਂ ਸੱਚ ਜਾਣਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ ਤਾਂ ਤੂੰ ਅੱਜ ਰਾਤ ਮੇਰੇ ਘਰ ਹੀ ਰੁਕ ਜਾ, ਮੈਂ ਕੱਲ੍ਹ ਤੜਕੇ ਉੱਠ ਕਿ ਤੇਰਾ ਚਿਹਰਾ ਵੇਖਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ । ਉਹ ਇਨਸਾਨ ਮੰਨ ਜਾਂਦਾ ਹੈ । ਸੰਯੋਗ ਵੰਸ਼ ਦੂਜੇ ਦਿਨ ਜੱਜ ਦੀ ਟਰਾਂਸਫਰ ਦੇ ਆਰਡਰ ਆ ਗਏ ਤੇ ਉਹ ਆਪਣੀ ਕੋਰਟ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚੇ ਏਦੂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਉਸ ਦਾ ਐਕਸੀਡੈਂਟ ਹੋ ਗਿਆ। ਜਿਵੇਂ ਤਿਵੇਂ ਖਿਝਿਆ ਖਪਿਆ ਗੁੱਸੇ ਚ ਕੋਰਟ ਪਹੁੰਚਿਆ ਤੇ ਉਸ ਵਿਅਕਤੀ ਨੂੰ ਪੇਸ਼ ਹੋਣ ਲਈ ਕਿਹਾ । ਜੱਜ ਨੇ ਪੀੜਤ ਦੇ ਹੱਕ ਚ ਐਲਾਨ ਸੁਣਾਉਂਦਿਆਂ ਉਸ ਵਿਅਕਤੀ ਨੂੰ ਮੌਤ ਦੀ ਸਜ਼ਾ ਦਾ ਐਲਾਨ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਆਖਰੀ ਇੱਛਾ ਪੁੱਛੀ। ਇੱਛਾ ਪੁੱਛਣ ਤੇ ਉਸ ਵਿਅਕਤੀ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਮਾਈ ਲੋੜ ਮੇਰਾ ਮੂੰਹ ਦੇਖਣ ਤੇ ਤੁਹਾਡਾ ਐਕਸੀਡੈਂਟ ਹੋ ਗਿਆ , ਪਰ ਇਸ ਦੇ ਉਲਟ ਤੁਹਾਡਾ ਮੂੰਹ ਦੇਖਣ ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਮੌਤ ਦੀ ਸਜ਼ਾ ਐਲਾਨੀ ਗਈ। ਹੇ ਮਾਈ ਲੋੜ ਹੁਣ ਤੁਸੀਂ ਦੱਸੋ ਕੌਣ ਜ਼ਿਆਦਾ ਮਨਹੂਸ ਹੈ ,ਤੁਸੀਂ ਜਾਂ ਮੈਂ ? ਇੰਨੀ ਗੱਲ ਸੁਣ ਕੇ ਜੱਜ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸ਼ਰਮਿੰਦਾ ਹੋਇਆ ਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਬਾਇੱਜ਼ਤ ਬਰੀ ਕਰਨ ਦਾ ਐਲਾਨ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਜਾਂਦਾ ਉਹ ਵਿਅਕਤੀ ਇਹ ਕਹਿ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਯਾਦ ਰੱਖੋ
” ਬੁਰਾ ਜੋ ਦੇਖਣ ਮੈਂ ਚਲਾ, ਬੁਰਾ ਨਾ ਮਿਲਿਆ ਕੋਇ , ਜੋ ਮਨ ਖੋਜਾ ਆਪਣਾ ਮੁਝ ਸੇ ਬੁਰਾ ਨਾ ਕੋਇ “
ਅਭਯਜੀਤ ਝਾਂਜੀ
8284960303
ਮੇਰੀਆਂ ਲਿਖਤਾਂ ਮੇਰੇ ਲੇਖ 